به نظرم آدمها تو هر رابطه ای بخشی از وجودشون رو بیشتر

نشون میدن.

نه اینکه تغییر ماهیت بدن( که اگر اینطور باشه یعنی از حالت

نرم "norm" خارج شدن) بلکه بسته به ظرفیت رابطه و طرف

مقابل ,خودشون رو تا حدودی تطبیق میدن

مثالا تو یه رابطه حسی دریافت میکنی که کافی نمیدونیش

تو این شرایط گاهی حتی مجبور میشی حس خودت رو تعدیل

کنی و از ظرفیت وجودیت کم بذاری(فکر میکنم این موضوع

 ناخوداگاه خودمون رو تحت فشار بگذاره و این محدود کردن

 خودمون باعث نارضایتی در دراز مدت بشه)

یه موقع هم هست حسی که دریافت میکنین بیش از توقع

شماست احتمالا سعی خواهین کرد که تلاش بیشتری کنین

 تا ظرفیت خودتون رو بالا ببرین و حس بیشتری رو سرمایه کنید

 (فکر میکنم این موضوع هم  اگر بیش از توان ارتقاء ما باشه میتونه

 فشار وارد کنه در دراز مدت)

ببینین, فرض کنین شما از کلمه ی "چشم" در مقابل یه درخواست

تو رابطه ای استفاده کنین و بازخورد مناسب نبینین ,

یا اینکه تو موضوعی انعطاف از خودتون نشون میدین و ببینید

دیده نشده حستون

و...

یا اینکه طرف مقابل آنچنان حسی رو به شما ابراز میکنه و از هر

ابزاری برای اینکار استفاده میکنه که  کم میارین و میبینین  این

موضوع استرسی داءمی در پی داره براتون

اینها همه نکات کوچیکی شاید به نظر بیان, اما اگر مربوط به

زمانی خاص و شرایطی خاص نشه و داءمی باشه ,کم کم رو

برخورد ما تو رابطه تاثیر میذاره و حتی به مرور خارج از رابطه هم

 تاثیرش رو میتونیم ببینیم ...!

همین موضوع هم باعث میشه کسی که تو خانواده ی سردی(از

نظر احساسی و ابراز حس) رشد کرده , سخت تر میتونه حسش

رو هرچند خارج از خانواده ابراز کنه ,حتی اگر آدم پر شور و

مهربونی باشه ذاتا!

اما فکر کن اگر تو یه رابطه دو نفر سعی کنن که خودشون رو ارتقاء

بدن و از هم پیشی بگیرن تو محبت به طرف مقابل , چقدر میتونه

تاثیر مثبت بذاره تو حس رضایت و خوشبختیشون و حتی روابط

اجتماعیشون...

رابطه ای که اینچنین بی دریغ و بی حساب توش حس تزریق

بشه آنچنان استحکامی پیدا خواهد کرد که روز به روز ارزش

 سهامش افزایش پیدا میکنه.

در نهایت فکر میکنم مهمترین چیزی که تو هر رابطه ای به

اشتراک گذاشته میشه "حس " خواهد بود