عشق زاییده ی “تنهایی” است و “تنهایی” نیز زاییده ی عشق

.

.

.

آنگاه که تنهایی تو را می آزارد ، به خاطر بیاور که خدا بهترین های دنیا را تنها آفریده

.

.

.

کسی که در آغوش غم بزرگ شده ، تنهایی بهترین همدم اوست

.

.

.

شمع و پروانه و بلبل همه جمع اند ، بی رحم ، بیا رحم به تنهایی من کن

.

.

.

دوستی اتفاق است ، جدایی رسم طبیعت ، طبیعت زیباست

نه به زیبایی حقیقت ، حقیقت تلخ است ، نه به تلخی جدایی ،

جدایی سخت است نه به تلخی “تنهایی”

.

.

.

هر قطره اشک نشان دل شکستگی است ، هر سکوت نشان “تنهایی” است

هر لبخند نشان مهربانی است ، هر پیام نشانی از دل تنگی من برای تو است

.

.

.

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد ، وسعت “تنهایی” م را حس نکرد

در میان خنده های تلخ من ، گریه پنهانیم را حس نکرد . . .

.

.

.

تحمل “تنهایی” بهتر از گدایی محبت است . . .

.

.

.

درد غریبیست “تنهایی” و بی کسی ، امان از دلی که دلبر ندارد . . .

.

.

.

تو آسمان دنیا هر کسی ستاره داره

چرا وقتی نوبت ماست آسمان جایی نداره

واسه من تنهایی درده  درد هیچ کسی را نداشتن

هر گل پژمرده ای را تو کویر سینه کاشتن

دیگه باور کردم اینو که باید تنها بمونم

تا دم لحظهء مردن شعر تنهایی بخونم