ما آدما اغلب به دور از اون شخصیت عمومی که داریم و

 هر کسی که باهامون برخورد کنه میبینه ,یه شخصیت

خصوصی هم داریم که تا کنار کسی احساس آرامش و امنیت

نکنیم بروزش نمیدیم معمولا

این مثل لاک پشتی میمونه که تا احساس آرامش و امنیت

 نکنه از لاکش بیرون نمیاد!

شخصیت عمومی و اجتماعی ما دارای دفاع بیشتر و قویتره

چون یکسری سد های دفاعی داریم تو برخوردهامون و به

هر کسی اجازه نزدیکتر شدن و صمیمی شدن رو نمیدیم

شخصیت اجتماعیمون از اونجاییکه  احتمال هر نوع برخورد رو

 از دیگران میده سپرهای دفاعی و واکنشهای دفاعی خاصی رو

همیشه در نظر داره تا آسیب کمتری ببینه...

اما در مقابل شخصیت خصوصی ما اغلب بی دفاع و ضربه پذیره!

وقتی از لاکمون بیرون میایم و احساس امنیت میکنیم یعنی

فرد رو به لایه های عمیق تری از وجود واقعیمون راه دادیم و

در کنارش آرامش حس کردیم اما دقیقا همینجاست که از

همیشه بیشتر در معرض خطر هستیم! و آمادگی مواجه شدن

با این خطر رو هم نداریم چون با داشتن حس امنیت تمام

واکنشهای دفاعی رو کنار گذاشتیم و کاملا اعتماد کردیم

و همین آسیب پذیریه که گاهی آدما و زندگیشون رو تحت

 تاثیر قرار میده...

_

کم از لاکم بیرون میام اما انگار بهتره هیچ وقت بیرون نیام...